WIJK BIJ DUURSTEDE
Sven Hammond Soul
Het derde album van Sven Hammond Soul is een dollemansrit. Het ene moment zit je in de Copacabana nachtclub in New York te kijken naar danseressen met veel veren en glitters, en een zanger met opengeknoopt hemd die staat te galmen alsof ze het buiten ook moeten horen. Vervolgens dans je op een streetparade in New Orleans, gelijk daarna duik je middenin een kolkende, doorgedraaide massa cyberpunks in een afgelegen pakhuis. Pas op, want je bent ook nog getuige van een zeer funky revolverheldenduel in een hete woestijn.
Sven Figee, aanvoerder van de club, heeft een rijk muzikaal verleden. Hij speelde in rockbands, bij soulcombo’s, in funkgroepen en in bigbands. Al die invloeden komen terug op The Apple Field. Van de galmende sixtiespop in eerste single Oh Woman (gezongen door Ivan Peroti) tot de deepsoul in Last Time. Van de broeierige funk in River tot de hangmatpop van Love Drunk, naar het wijdse panorama van de revolverhelden in een stoffig stadje in El Mariachi, tot aan de beukende cover van The Prodigy’s Smack My Bitch Up. Het kan, het past, het mag.
Op eerdere platen van Sven Hammond Soul werd ook niet op een stijl meer of minder gekeken (neem de Svub Dub op The Marmalade Sessions), op The Apple Field is het opnieuw dat geweldige Hammond orgel dat de verbinding tussen alle tracks vormt. De ene keer klinkt het orgel behaaglijk, als een warme trui op een frisse dag. In het opgewekte Let’s Roll is het lichtvoetig. Maar in Smack My Bitch Up is het orgel een monster, dat ineens oprijst uit de diepte om genadeloos hard toe te slaan.
Toch eisen Sven en zijn ‘stampende scheepsmotor’, zoals Nico Dijkshoorn het orgel ooit treffend omschreef, geen hoofdrol op. Als het liedje, en er staan alleen maar liedjes op deze plaat, daarom vraagt dan kan Sven ook dienen. Dan mag zangeres Patt Riley stralen, in Push Push bijvoorbeeld. Of Ivan Peroti, in Oh Woman of die door merg en been snijdende soulballade Last Time. Zoals dat hoort bij zo’n nummer stond Last Time in één keer op de band. En ja, dat is echt gitarist Tim Eijmaal die Love Drunk zingt. De ritmesectie, drummer Joost Kroon en bassist Glenn Gaddum, is zo betrouwbaar als een atoomklok, zo strak als de billen van Beyoncé en zo creatief als, nou ja, als de ritmesectie van Sven Hammond Soul natuurlijk.
Sven Hammond Soul is sinds 2006 langzaam maar zeker uitgegroeid tot een graag geziene gast in clubs, op festivals en op radio (Giel Beelen, Radio6) en tv (De Wereld Draait Door). The Apple Field kan en zal velen aanspreken: Hammond-fanaten, funkfans, soulkikkers en liefhebbers van een goed (pop)liedje. Snoep gezond, eet een appel, is het bekende advies. Maar wat te denken van een heel Apple Field?
