WIJK BIJ DUURSTEDE
Hans Dulfer & Band + DJ Joris
Iedereen kent Hans Dulfer. Wat kun je nou schrijven over een artiest die al zo lang speelt? Daarom hieronder een interview die Maaike van Dam in 2006 hield met Dulfer.
"Ik speel net zo plat als dat ik praat"
Bijna iedere avond speelt saxofonist Hans Dulfer (65 jaar) in zijn formatie met DJ en MC in rokerige zaaltjes voor een publiek dat uit zijn dak gaat op de housedeunen. Zelf woont hij in een oude molen in een pittoresk en rustig dorp in Noord-Holland.
Hij is begonnen met de saxofoon omdat hij op wilde vallen. “Ik wilde aandacht van meiden. Eerst dacht ik dit te bereiken met voetballen. Dat was koud en daar stond je dan in je korte broek, daar ben ik maar vanaf gestapt. Toen ik op een avond in een jazzcafé in Amsterdam een dikke neger zag met een glanzend instrument waar de meiden omheen stonden en die het meeste bier dronk, dacht ik dat wil ik ook.” En zo geschiedde. Dulfer schafte zijn eerste saxofoon aan en leerde zichzelf spelen. “Al na een paar dagen had ik mijn eerste optreden. Ik had geen zin om lang te studeren, maar wilde het meteen doen.” Hij heeft niet veel op met muziekleraren. “Kinderen worden getreiterd door leraren, ze moeten alles doen zoals zij het willen. Maar je hoeft niet in alles les te krijgen, rappers gaan toch ook niet naar het conservatorium?”
Over zijn talent is hij dan ook bescheiden. “Omdat ik al jong met grote namen speelde denken mensen dat ik meteen veel talent had, dat is helemaal niet waar. Deze mensen speelden met me omdat ik een auto had en ze met me mee konden rijden.” Inmiddels durft Dulfer toe te geven dat hij een goede saxofonist is. “Ik heb lang volgehouden dat ik niet kan spelen maar dat is niet waar. Ik speel met mijn eigen inzichten en op mijn eigen manier. Ik weet van tevoren nooit wat ik ga spelen, ik volg mijn impulsen. Door met goede muzikanten te spelen heb ik veel geleerd.”
Dulfer heeft een hele eigen stijl die je herkent uit duizenden. “Ik heb een hekel aan mensen die anderen nadoen. Dat heb ik vroeger ook geprobeerd, maar dat kon ik niet waardoor mensen juist dachten dat ik een eigen stijl had” zegt hij lachend. “Hoe je speelt is een reflectie van jezelf. Ik praat plat Amsterdams en praat veel. Ik speel ook plat en met veel noten.” Dulfer is moeilijk in een hokje te plaatsen. “Ik loop altijd voorop met nieuwe stijlen. Dat proberen muzikanten me na te doen, maar dat lukt ze niet. Het moet echt vanuit je zelf komen anders komt het niet over.” Momenteel speelt hij samen met een bassist, een rapper en een dj/drummer in een formatie waarbij housedeunen de basis vormen van het optreden. “Het is iets compleet anders dan ik hiervoor gedaan heb maar ik vind het geweldig. Ik hou ervan om mensen op te jutten met mijn muziek.” Tijdens zijn optredens lukt hem dat goed want aan het eind van de avond gaat iedereen uit zijn dak. “Het lukt me altijd om mensen aan het dansen te krijgen. Ik bouw het rustig op want tijdens het eerste nummer wil ik nog niemand aan het dansen hebben. En aan het einde schreeuwen ze om meer. Dan krijgen ze één toegift, niet meer want dan zijn ze de baas.” Dat Dulfer zijn publiek in de ban heeft is duidelijk. “Ik wil mensen bekeren, wat dat betreft had ik ook zendeling kunnen worden.”
Dat Dulfer 65 jaar is zou je niet denken, op het podium staat hij te springen en uit zijn dak te gaan alsof het niets is. “Als ik sta te spelen heb ik nergens last van. Je wordt natuurlijk wel ouder maar omdat ik het altijd al heb gedaan heb ik een voorsprong op de anderen.” Spelen voor jongeren vindt hij nog steeds het leukste. “Toen ik begon met spelen speelde ik ook voor jongeren. Je zette je af tegen je ouders, ik vond oudere mensen een stel droplullen, dat vind ik nog steeds. Fysiek ben ik nog steeds vijftien jaar oud.” Hoe lang Dulfer nog door gaat in deze formatie weet hij nog niet. “Als dingen goed gaan heb ik de neiging om door te gaan maar eigenlijk zou ik nu moeten stoppen. Als ik Ben Bot zie dansen op mijn muziek denk ik moet dit nou?”
